Huntington mengenal pasti dua ciri pembangunan politik. Pertama ialah pembangunan sinonim dengan pemodenan, justeru pembangunan politik boleh ditakrifkan sebagai pemodenan politik. Poin kedua ialah terdapat banyak kriteria untuk mengukur pembangunan politik kerana pemodenan dan pembangunan adalah topik yang begitu luas dan meliputi banyak bidang. Empat kriteria dipersetujui secara umum: yang pertama ialah rasionalisasi, yang melibatkan pergerakan daripada partikularisme kepada universalisme, atau, dari sudut politik, tumpuan pada pembezaan fungsi dan kriteria pencapaian. Kriteria kedua ialah nasionalisme dan integrasi nasional. Ini menekankan negara bangsa dan pembinaan negara bangsa sebagai aspek utama pembangunan politik. Kriteria ketiga ialah tumpuan kepada pendemokrasian, yang pada asasnya fokus kepada persaingan dan penyamaan kuasa. Kriteria terakhir ialah mobilisasi, iaitu tumpuan kepada penyertaan politik. Lebih besar pembangunan, lebih besar pemodenan, lebih besar mobilisasi, dan oleh itu lebih besar penyertaan politik. Akhirnya, pembangunan politik boleh ditakrifkan sebagai peningkatan dalam perpaduan politik negara dan peningkatan dalam penyertaan politik.[petikan diperlukan]

Pemodenan

Menurut definisi Huntington dalam pembangunan politik sebagai pemodenan, pereputan politik adalah bertentangan dengan idea linear kemajuan sosial, walaupun regresi sosial adalah tak mungkin dalam model pemodenan. Sebaliknya, pereputan politik berlaku kerana "negara moden dan pemodenan boleh berubah melalui kehilangan keupayaan setara kadar dengan pemerolehannya. Di samping itu, keuntungan dalam mana-mana satu keupayaan biasanya melibatkan tanggungan terhadap yang lain."[1]:393 Model pemodenan digunakan untuk membandingkan sistem politik negara yang berbeza dengan pembangunan sosial yang mencerminkan perkembangan linear institusi politik.[1]:391 Walau bagaimanapun, kajian ke atas hubungan antara pembangunan institusi politik dan pemodenan telah menunjukkan pembangunan yang tidak konsisten. Dalam sesetengah sistem politik, seperti wilayah Amerika Latin tertentu, kerajaan telah dipengaruhi oleh campur tangan ketenteraan akibat ketidakupayaan kerajaan untuk menghadapi tekanan pemodenan.[2]

Institusi

Di bawah kerangka pembangunan politik sebagai pembangunan institusi, pereputan politik berlaku apabila institusi gagal untuk berubah atau menyesuaikan diri apabila ia menjadi lapuk akibat perubahan sosial atau ekonomi. Dan Halvorson mencabar idea pereputan politik sebagai kegagalan institusi dengan mendakwa bahawa idea pereputan politik terikat dengan cita-cita institusi politik Barat tanpa mengambil kira institusi dalam aneka budaya secara meluas dan ketidakupayaan negara pascakolonial untuk menyesuaikan diri dengan kerangka Barat.[3] Fukuyama merujuk kepada pereputan politik sebagai kuasa sosial dan ekonomi yang mengganggu keseimbangan susunan politik yang mantap.[4] Institusi kerajaan Empayar Rom gagal memenuhi keperluan moral dan ekonomi rakyat, mengakibatkan keadaan yang akan memudahkan pereputan politik dan kejatuhan Rom.[5] Di bawah model institusi, pereputan politik boleh dilihat sebagai penurunan kecekapan dan kredibiliti dan penubuhan korupsi institusi dalam satu tempoh masa.[6]